Het is magisch om door een kleine lens te kijken en slechts een glimp van de immense wereld vast te leggen, waarbij elk beeld een intieme ontmoeting met de grootsheid van het leven onthult. Het besef dat je bovendien slechts een fractie van een moment vastlegt, een ogenblik dat zich nooit meer in diezelfde hoedanigheid zal herhalen, is ongelooflijk krachtig. Door de lens zie ik de wereld op mijn eigen manier en vertaal ik mijn visie naar datgene wat ik vastleg. Turend door een lens verlies ik me in mijn eigen wereld, terwijl diezelfde lens ook een afstand creëert tussen mij en die wereld. Dit paradoxale spel van nabijheid en afstand intrigeert me telkens weer.
Mijn werk kenmerkt zich door thema’s als afgelegenheid en eenzaamheid in rurale of urbane landschappen. Deze thema's weerspiegelen een diepgeworteld gevoel van het alleen-zijn in een drukke wereld, het gevoel soms buitengesloten te zijn. In deze stille, verlaten landschappen vindt een dialoog plaats tussen de natuur en de mens, waarbij de stilte soms oorverdovend kan zijn.
Toch zoek ik in mijn werk altijd naar een sprankje hoop. Zelfs in de meest desolate omgevingen probeer ik een glimp van troost en veerkracht te vinden. Het licht dat door de wolken breekt, de eenzame boom die standhoudt in een uitgestrekte vlakte, het stille water dat de lucht weerspiegelt – het zijn deze kleine elementen die hoop bieden in een wereld waar het soms lijkt dat die er niet altijd is.
Fotografie biedt mij de mogelijkheid om mijn gevoelens en ervaringen te vertalen naar beeld. Elke afbeelding is een persoonlijke interpretatie van de werkelijkheid, een stille getuigenis van mijn innerlijke wereld. Door de lens vind ik niet alleen mijn eigen stem, maar hoop ik ook anderen te inspireren om de wereld om hen heen met nieuwe ogen te bekijken. De camera wordt zo een middel tot introspectie en verbinding, een manier om de diepten van zowel de buitenwereld als mijn eigen innerlijke landschap te verkennen.